Een weekje op Rhodos, in een resort met buitenzwembad. Een uitstekende gelegenheid om te trainen. Vanmiddag anderhalf uur achter elkaar. Dat staat gelijk aan 2700 meter, want ik kan 6 banen van 25 meter in 5 minuten. Geen pijntje of niks niet. Conditioneel blijk ik geen enkel beletsel te hebben. Maar dan de temperatuur! Ik werd behoorlijk koud. Dat was echt minder leuk. Ik was maar net uit het water toen bleek hoe dat was. Nooit meegemaakt. Een en al klappertand. En huilen. Kennelijk een lichamelijk reflex om warm te worden. Het was bepaald geen feest. Na een uurtje in de zon was het weer normaal. Dus ik leer uit deze middag dat niet de conditie of spieren, maar de kou mijn grootste uitdaging, ja bedreiging vormt. Bij navraag aan de manager van het zwembad bleek de watertemperatuur 20-21 C te zijn. En de Amsterdamse gracht is in september 18-19 C. Dus dat wordt spannend.
Dat vroeg ik me af toen ik mijn zoveelste baan trok en mijn lijf tegen me zei: "Ga er toch uit! Nu!"Oke, ik ga met de billen bloot: juist in dat lijf ontspringt mijn motivatie voor de #ACS2018. Ik wil het uitdagen en de grenzen van zijn vermogen ontdekken. Ik wil een paar demonen bezweren: die van nu, de nakende ouderdom. En die van toen, het fysieke minderwaardigheidsgevoel dat ooit is ontstaan door onjuiste conclusies in relatie tot belangrijke mannen om mij heen: vader, oudere broer, gymleraar. Misschien ook die van van het kind dat doodsbang was voor schoolzwemmen en pas op z'n 12de een zwemdiploma haalde. Verder het once-in-a-livetime- gevoel van de gebeurtenis: met vele anderen de grachten van onze hoofdstad van binnenuit ervaren. En ten slotte het goede doel: laat mijn nog gezonde lijf maar werken voor wat anderen door het noodlot niet meer kunnen, en hen zo een steun in de rug geven.
Reacties
Een reactie posten